Hoe vrij ben jij?

Ik... In dialoog met mijn innerlijk kind

Wouter Buijs (Off grid pionier)
Laatst bijgewerkt: 20 maart 2022

Navigeer snel



Hoe vrij ben jij met of zonder geld?
Hoe vrij ben je van binnen?
Caravan kopen?
Terug naar Geld; Hoe is mijn relatie ermee?

Hoe vrij ben jij? In dialoog met het kinddeel

Als een oude man sta ik op van mijn bureaustoel. Dit elegante Franse stoeltje met pofkussentje en riet geweven rugleuning is tevens een stoel van de eettafel. Wanneer je met vier mensen in een klein huis leeft, krijgt alles zo zijn dubbele functie.

Net als in het leven van een reiziger. Met goed doordachte bepakking ga ik dan zo licht mogelijk op avontuur. Ook al sta ik op de drempel van een nieuwe reis, toch voelt deze lichte manier van bestaan als mijlenver weg.

Achter mijn hart in mijn ruggengraat voel ik immens stekende pijnen en mijn maag voelt week. Het is inmiddels een uur of 11 in de ochtend, de zon is inmiddels al behoorlijk geklommen. En heeft in zijn weg omhoog de woonkamer behoorlijk verwarmt. De radiotoren aan de muur hebben hier uiteraard ook hun taak in volbracht.

Het is inmiddels de derde keer dat ik dezelfde grapefruit in mijn hand houdt. Net als de vorige twee keer. Leg ik hem terug in de fruitmand. Ik moet toch iets eten? Nee, er is niets dat mijn lijf in wil.

De grapefruit zou een pauzemomentje moeten inluiden. Ik probeer namelijk al zo goed en kwaad als het gaat de hele ochtend wat aan mijn administratie te doen. Gedisciplineerd ben ik ook vanochtend weer om 6 uur opgestaan, om te werken aan dit online project, waarmee ik mijn vrijheid wil realiseren. Naast een persoonlijk blog over mijn weg naar zelfvoorziening, is dit een affiliate website.

Vanochtend bij het opstaan voelde ik al dat er iets niet helemaal in de haak was. Dat de laatste intensieve dagen zijn tol beginnen te eisen, en dat ik dus gewoon rustig aan moet doen vandaag.

Als compromis met mijzelf vandaag dus geen dag van nieuwe content creëren voor mijn online project. Nee, dan maar de achterstallige administratie bijwerken.

Je kunt wel raden, dat het zoeken naar facturen in verschillende e-mailboxen niet de meest upliftende bezigheid is voor een naar rust verlangende geest.

slapende man op kantoor — Sfeerplaatje 😉

Uiteindelijk moet ik mij erbij neerleggen. De natuurlijke high is op zijn einde. De energie is gaan liggen. Tijd voor rust en bezinning. Met een zekere mate van stengheid dwing ik de ijverig werkende Wouter het bijltje er bij neer te gooien.

Na een lange wandeling en een powernap onder een boom in het park lig ik voor het donker weer in bed. Aangezien het begin maart is, is dat dus erg vroeg. Ik pak er mijn notitieboek bij. En ga verder met een goede gewoonte die ik in mijn eerdere reizen heb opgedaan; schrijven.

Na jaren durf ik een onderwerp aan te kijken, waaronder ik altijd gebukt ben gegaan.

Geld.

Hoe vrij ben jij met of zonder geld?

Ja, Geld. Je weet wel, dat machtsmiddel waar je niet zonder kunt in deze maatschappij. Dat waar je zo hard je best voor moet doen, om maar een beetje van te vergaren. En dat wat zo oneerlijk over de wereld is verdeeld.

Een middel waar je zonder helemaal niets mee kan. Waar je als “gewoon” in de maatschappij opgebracht mens volledig van afhankelijk bent.

Dat gekke middel waarmee alles te koop is. En dat de wereld een stuk sneller doet draaien dan het natuurgetrouwe tempo van onze lieve moeder Aarde.

Je hoort het.

Voor mij is het onderwerp geld nogal beladen. Ik zie voornamelijk de duistere zijde van deze gematerialiseerde en steeds meer gedigitaliseerde vorm van energie.

Het wordt dus tijd om mijn relatie met deze uitvinding van deze Aardse realiteit onder de loep te nemen.

Want,

er is iets moois gebeurd de afgelopen dagen.

Hoe vrij ben je van binnen?

Maandag was ik namelijk nog in Vlissingen. De hoofdreden daarvoor was niet zoals je zou verwachten een bezoekje aan het strand.

Nee, er mochten wat knopen doorgehakt worden. Al een tijdje voelde ik namelijk een bepaalde mate van machteloosheid en uitzichtloosheid. Zoals je zou verwachten, had dit zijn weerslag op mijn algehele gemoedstoestand.

Passie was ver te zoeken. En de dagen regen zich aaneen in weken en maanden. Zonder dat ik er erg in had waren de eerste tekenen van de lente al zichtbaar.

De magische gebeurtenis die mijn leven zou veranderen is nog niet voorbij gekomen. Logisch, in mijzelf is er ook niet zo veel veranderd. Ik doe dagelijks hetzelfde; werken voor mijn affiliate website. En in de middag, waar mogelijk wandelen. En voornamelijk wat zorgen maken over het wel en wee van de wereld en mijzelf.

Eenmaal bij Marieke in de praktijkruimte begint Sabine haar verhaal. Logisch, bij haar ligt momenteel nogal veel op haar bord. Dit is te persoonlijk om hier te bespreken. Maar, het drukt haar zwaar op het hart. En waar het hart van vol is, loopt de mond van over.

Mana

Als vanzelf gaat het gesprek over in een voor ons inmiddels welbekende Mana. De invulling die Marieke aan Mana heeft gegeven vind ik het woord veel meer ten goede komen, dan hoe ik het ken uit mijn kindertijd, waar het ook iets te maken had met levensenergie van mijn computer karakter.

In zekere zin is er een gelijkenis tussen de digitale Mana en de Mana van Marieke. Het gaat om levensenergie; geblokkeerde dan wel vrij stromende.

De Mana sessies bij Marieke hebben als doel je levensenergie weer vrij te doen laten stromen.

Elke keer is het weer bijzonder om te merken, dat ik bij het maken van de afspraak denk;

Ik heb wel weer eens zin in een sessie bij Marieke.

En dat, wanneer het dan zo ver is, ik er ook echt aan toe ben.

Zoals je zou verwachten, was dat ook deze keer weer het geval.

Maar eerst is Sabine aan de beurt. Terwijl zij op de wit beschilderde en met wollen schapenvachten beklede houten stoel zit, en hierbij haar handen zachtjes op edelstenen rusten die op de armsteunen liggen, kijk ik de voornamelijk witte zolderkamer door.

Een levensgrote witte stenen engel staat onder de trap. Breuklijnen verraden de heftige geschiedenis van deze engel, en haar hoeder Marieke. Van deze heftigheid is in de ruimte verder niets te zien. De sfeer is licht.

Afwisselend zit en lig ik op de bank. Voor een tijdje houdt één van de katten mij gezelschap.

Heerlijk.

Zonder al te diep in het proces van Sabine in te gaan, merk ik hoe er thema’s worden aangeraakt die ook voor mij gelden.

Rara, wat zou dat zijn?

Ik neem waar wat er met Sabine gebeurd, terwijl zij daar zit met haar ogen dicht en Marieke hele scenario’s naar boven haalt. In de energie wordt hier van alles uitgewerkt en geoefend.

Wanneer uiteindelijk haar ogen open doet zie ik hernieuwde kracht en levensenergie. Dankbaar delen zij en Marieke een knuffel. En praten we nog wat na.

Mijn beurt

En dan. Dan mag ik. In de voorgaande sessie heb ik mij een aantal keer minderwaardig gevoeld. Ik dacht:

Goh, Sabine gaat wel heel goed. Zij werkt grote stukken door. En ik blijf maar hangen, maar weet niet waarin. Zij doet het maar even.

Voor ik de stoel op ga, praten we nog even. Ik vertel waarmee ik bezig ben. Een online cursus over voedselbossen. Het prachtige boek van Martin Crawford over Voedselbossen, en mijn online project over zelfvoorzienend leven. Vooral in dit laatste zit een groot deel van mijn tijd.

Hiermee heb ik namelijk als doel mensen, en mijzelf te helpen in hun weg naar zelfvoorzienend leven, meer zelfstandigheid, zelfredzaamheid, vrijheid. In mijn ogen hard nodig. En van essentieel belang in deze bizarre eindtijd waarin we nu leven.

Deze uiterlijke factoren, hoe belangrijk ook, zijn natuurlijk maar één deel op het geheel. Het grootste al dan niet gehele deel van de vrijheidservaring ligt van binnen. Als je het daar niet kunt ervaren, hoe kan het dan van buiten? Toch?

Terwijl ik vertel over mijn bezigheden, voel ik dat ik aan het groeien ben. Zonder dat ik het door had, ben ik al toe aan het werken naar het realiseren van mijn droomleven.

In dit gesprek vergeet ik overigens te zeggen, dat ik in dat moment bij vlagen een bepaalde trek voel van “mijn land”. Mijn tuin en voedselbos roept mij al toe. Het is er al.

Misschien is het ook wel dit gevoel, dat onbewust mijn energie doet toenemen en mijn gemoedstoestand in dit gesprek naar een hoger niveau tilt.

Marieke vraagt zich hardop af, of het überhaupt wel nodig voor mij is, om op de stoel te gaan zitten. En een Mana te gaan beleven.

Ik ben er nu toch, en we zien wel wat er naar boven komt

Dit is de gedachte waarmee ik ga zitten. Met een paar kussentjes in de rug maak ik het mijzelf comfortabel.

En hop daar ga ik.

Voordat ik het weet zit ik in de huiskamer. Drukte vanjewelste om mij heen. Scheldende en op nare manier aandacht opeisende kinderen, ruzies, problemen van allerlei soorten en maten, en daarbij de hele poppenkast van het wereldwijde poppenspel waarin we nu zitten.

Ik zie mijzelf met mijn hoofd in mijn handen zitten achter mijn p.c., waar ik zo graag een liefdevolle boodschap mee de wereld in wil slingeren. Maar, nee het lukt niet. Er is te veel chaos om mij heen.

De overheersende duistere krachten buigen zich over mij heen, ze komen steeds dichterbij. Ik maak mij steeds kleiner.

Dit is de weg die ik ken. Ik voel mij hier verrassend genoeg nog bij op mijn gemak ook.

Wanneer ik hier verder op intune, kom ik bij gevoelens van beklemming, verdriet, eenzaamheid, frustratie, en nog veel meer.

Op deze manier ben ik praktisch dood.

Maar, het is de enige weg die ik ken. Hard werken en doorgaan. Een zware beurse plek op mijn rechterknie vraagt om aandacht. Ik wrijf er overheen. Ik wil het weg hebben. Ik benoem dit gevoel. Niet veel later heb ik contact met een verstoten kindsdeel dat in mij leeft, dat al generaties lang om aandacht vraagt. In dit geval dus een kleine Wouter.

Graag wil hij meedoen in mijn leven. En niet meer zitten wachten terwijl grote Wouter almaar zo hard aan het werk is, met zijn kop in de computer. Of ergens anders in. Grote Wouter is altijd maar bezig met doen, werken, geld verdienen. Daarvoor ben ik hier op Aarde. En dan ook nog de overtuiging het voor de vrouw allemaal maar te moeten dragen.

Ja, Hallo. Die kennen we ook wel.

Wanneer ik mij afstem op deze energie op mijn knie en het simpelweg accepteer als deel van mijn zijn, bevind ik mijzelf in no-time in het oog van een witte rechtsomdraaiende werveling. Ik voel mijn grootsheid. Iets dat ik niet behuizen kan. Logisch, mijn essentie past niet in mijn lijf. (Voor jou overigens niet veel anders hoor. Het Goddelijke licht huist in iedereen.)

Vanuit deze werveling sla ik de chaos om mij heen gade. Hij was even naar de achtergrond verdwenen in de dialoog met de kleine Wouter op mijn knie. Maar zeker niet verdwenen.

De chaos is nu duidelijk buiten mij. Ik voel mij krimpen, wanneer ik mij op deze perfect georkestreerde strijd om energie afstem.

Dit wil ik niet.

Het is mij duidelijk wat mij te doen staat.

De tijd is rijp dit circus een halt toe te roepen.

In mijn energie blaas ik Marieke al naar het einde van de kamer. Ze zit bijna op de gang. Ik voel wat opkomen. Ik adem een aantal keer diep, en overtuig mijzelf ervan deze moeilijke stap toch echt te nemen.

En ik roep:

Stop!

…

Nee, dit was hem niet. Ik voelde mijn onzekerheid. Er wordt niet naar mij omgekeken. Ik wordt niet opgemerkt.

Dit heeft meer nodig.

Nog een aantal keer adem ik diep. Ik voel een partij energie omhoog komen die niet meer te beteugelen is.

Mijn handen gaan omhoog. Hierbij denk ik aan een andere keer waarbij ik een stevige lading woede uitte door met al mijn kracht mijn vuisten op de grond te slaan. Weken kon ik geen sleutel omdraaien en geen tube tandpasta openen.

Ik dank deze herinnering voor de waarschuwing. Toch gaan mijn handen met een noodvaart naar beneden om op de armleuning te knallen. Dit gaat gepaard met een oerkreet. Ik schreeuw, en niet te zuinig ook:

GENOEG!!!

Ik voel een kristal onder mijn handen wegschieten en op de grond kletteren.

En het was genoeg. Al de spelers van dit circus zijn uit hun rol geschud. Het perfecte orkest van chaos dondert in elkaar. Iedereen zoekt opnieuw houvast.

En ik?

Na nog een paar oerkreten, bedaar ik. Ik voel een nieuwe krachtige energie door mij heen.

Dezelfde energie die ik meermaals heb gevoeld, wanneer ik belangrijke stappen zette die mij ten goede kwamen. Toen ik de fiets op stapte om een andere manier van leven te gaan ervaren voelde ik vleugels uit mijn rug groeien toen ik onder de douche stond.

Nu voel ik een enorme wervelende energie om mij heen en heb ik een immense zin om te gaan bewegen. Klimmen haal ik nog even aan. De perfecte harmonie van lichaam en geest op een lijn krijgen en helemaal in het “Nu” zijn.

Ja, het is tijd om te gaan bewegen.

Een monoloog komt bij mij op gang.

In deze monoloog vertel ik, hoe graag ik met Sabine op reis ga. Niet om op reis te zijn, niet om te luieren.

Nee, iets veel diepers dan dat.

Al jaren koestert Sabine de droom van een zelfvoorzienend leven á la Anastasia.

Al jaren koester ik de droom van leven in de natuur. En hier een veilige haven beleven, waar menigeen zich vrij voelt om langs te komen en zijn of haar ware natuur te herontdekken.

Al jaren dromen wij van een groen en liefdevol leven. Misschien zelfs met nieuw leven.

Hoe lang blijven we nog wachten?

Ik deel mijn hartverlangen, om dit samen met Sabine te gaan beleven, te gaan vinden, te gaan creëren.

We hebben nog geen idee waarheen, we hebben nog geen idee wanneer.

Maar, we zijn er klaar voor.

Sabine antwoord, met emotie in haar stem:

Is het echt wat ik hoor? Wil jij dit echt met mij?

Ja, schat. Dit wil ik echt samen met jou.

…

PS. Marieke heeft haar jarenlange ervaring met Mana sessies samengebracht in een boek. Dit prachtige boek kun je hier vinden:

Stem van het Zelf

Direct bekijken 

bol.com

Laatste update: 1 september 2023 - 2:58 am

Is het echt genoeg?

Om deze doorbraak te vieren lopen we nog even over het strand van Vlissingen. We belanden nog op een terrasje op het strand. Met de inmiddels laagstaande voorjaarszon op ons bol, drinken we een bak thee.

Om de ergste trek te stillen, bestellen we hierbij een bak nacho’s vegetarisch.

Gadverdamme; wat zijn deze nacho’s met een smerige op smeerkaas lijkende viezigheid overspoeld.

Braaf eten we dit op.

Achteraf zeg ik tegen Sabine; “We hadden toch gewoon kunnen zeggen dat we het niet lekker vonden. En dat het mee terug mocht naar de keuken.”

In de energie is er al heel wat veranderd. Gaan we het belichamen? Ga ik het belichamen?

Caravan kopen?

De volgende dagen gaan voorbij in sneltrein vaart. Dinsdagmiddag zijn we onderweg naar een caravan dealer in de buurt. Hier zien we tal van nieuwe en tweedehands caravans staan. Allemaal zien deze eruit als over de top luxe tijdscapsules.

In deze moderne bakken op wielen zien wij onszelf nog niet leven. Vooral Sabine lijkt faliekant tegen deze niet-estestische witte tijdscapsules. Daarnaast liggen de prijskaartjes voor deze caravans zo hoog dat wij er makkelijk onderdoor lopen.

Gelukkig zijn we hier alleen maar om informatie in te winnen. Want, waar let je in vredesnaam op bij het kopen van een tweedehands caravan?

Onderweg naar Leerdam zit ik steevast Marktplaats af te struinen. Ik vergeet van het uitzicht te genieten. Ik ben op zoek naar kleine caravans. En zie van alles staan.

De caravan die wij gaan bekijken lijkt mij namelijk wat oud. Het is een antiek karretje uit 1981! Ik vraag mij af, of het het voor ons geschikt is als huisvesting tijdens onze queeste.

Wanneer we de straat inrijden zien we dit oude pareltje al staan. Sabine is op slag verliefd. En ik denk;

Mijn God, wat een klein ding. Moeten we het hierin gaan doen? Echt niet.

Toch besluit ik deze oude Constructam Condor 4 een kans te geven.

Ten slotte kreeg ik gisteren in mijn meditatie duidelijk door:

Vertrouw op Sabine.

Dat is dus ook wat ik doe.

Voordat we het weten zitten we aan tafel.

Doen we een bod.

Koppelen we de caravan aan.

En rijden we terug naar huis.

Moet je nagaan: Vrijdagavond struinen we marktplaats af zoekende naar caravans. We weten er nog helemaal niets van. We reageren op één van de vele aanbiedingen die er zijn. En Dinsdagavond hebben we er eentje thuis staan.

Geweldig!

Marieke benadrukte nog, dat het snel kan gaan. Vooral wanneer je vrij bent van beperkende gedachten en “Ja” zegt tegen je ware zelf.

Terug naar Geld; Hoe is mijn relatie ermee?

Terug naar het Geld. Dat is waarmee ik dit verhaal begon. Valt het je trouwens op dat ik het met een hoofdletter schrijf? Dat zegt al genoeg over de grootsheid van dit onderwerp in mijn leven.

Het is niet de eerste keer dat ik hier de draad van het verhaal wil oppakken. En dat de energie begint te stokken. Nu ik dit schrijf voel ik ook mijn jaren lange verdriet en frustratie omtrent dit topic omhoog komen.

Ik huil.

Pijn komt omhoog.

Ja, ik voel verdriet.

Ja. Ik voel verdriet over de onderdrukking van mijzelf, om maar mee te kunnen blijven doen in het systeem
Ja. Ik voel ook de teleurstelling van de avonturier die na menig reis, platzak thuis kwam. En weer aan de slag moest om de kost te verdienen.
Ja. Ik voel mijn kaken op elkaar gaan, wanneer ik aan dit topic denk.
Ja. Ik voel mijn knieën pijn doen van het aannemen van een onnatuurlijke houding, om mee te kunnen lopen in de ratrace.
Ja. Ja. Ja.
Ja. Ik voel hoe geld, gebrek en tekorten aan elkaar gekoppeld zijn in mijn zijn.
Ja. Ik voel dat geld voor mij pijnlijk is.
Ja. Ik voel hoe ik mijn leven maar als toeschouwer leef, omdat ik bang ben niet genoeg geld te hebben als ik mijn eigen weg zou gaan.
Ja. Ik voel ook, hoe ik al deze gedachten en overtuigingen buiten wil houden.
Maar nu weet je wel beter toch. Dit hoort niet bij mij. Dit is niet van mij. Ik laat het los. Ik wil dit niet.

Verzet, strijd. Heerlijk. Daar houden deze lage gedachten en gevoelens van.

Een mix van emoties spoelt over mij heen.

Het is zover;

Ik accepteer dat geld voor mij gekleefd zit aan zware gedachten en overtuigingen.

In deze acceptatie voel ik een rust en vertrouwen als een warme deken over mij heen vallen. Ik kijk uit het raam en zie de eerste was van het jaar al weer in de zon drogen. De bamboeblaadjes, t-shirts en broeken wiegen zachtjes in de wind.

De Yostabes staat fier op tegen de gevel in de ochtend zon. Spoedig zal de druif uitlopen en de appel in de bloesem staan.

Het is voorjaar.

Dagelijks zie ik nieuwe natuurpracht ontluiken.

Voordat we het weten plukken we de vrucht van deze stille levensgezellen uit onze stadstuin. En wie weet wat er nog allemaal in de stadsparken groeit en bloeit.

Wat doen we toch allemaal moeilijk?

Het leven kan zo makkelijk zijn.

Hier en Nu is alles goed.

Ik dank het Leven; vader Zon, moeder Aarde en alles aan liefdevolle energieën die hier aanwezig zijn om mij – en iedereen – de weg te wijzen, te steunen, te dragen, te voeden.