Twee dagen na de Malva therapie ging het goed. Ik was in opperbeste stemming, bewust van mijn ademhaling en ik voelde de energie weer door mijn lichaam stromen. Heerlijk. Er was zeker iets veranderd. Ondanks dat ik om half 5 op stond om aan een werkdag van 5 uur ‘s ochtends tot zes uur ‘s middags te beginnen, ging alles als van een leien dakje.
Maar, die belangrijke keuze bleef ik toch maar voor mij uitschuiven. Vooral, wanneer ik spannende keuzes maken moet, wil ik dit patroon van uitstel nog al eens herhalen.
Dan stijg ik op in ofwel overdreven optimistische gedachten, ofwel daal ik af in angstvallige gedachten. Wat uiteraard zijn weerslag heeft op emoties die euforisch of onzeker en angstig zijn.
Hoe kun je dan, in vredesnaam keuzes maken op gevoel?
Logisch, dat ik een klap van de hamer kon verwachten.
Vertrouw op je gevoel
De keuze is al lang gemaakt
Als ik luister naar mijn gevoel is het antwoord al heel duidelijk. Diep van binnen weet ik van binnen wat er te doen staat. Elke keer wanneer ik het mogelijke scenario na het maken van de keuze voor mij schets, voel ik lichte energie door mij heen stromen.
Heerlijk.
Vol vertrouwen zeg ik dan tegen mijzelf:
Ja, ik stop! Maandag is het zo ver.
Dan vertel ik het de baas.
Ik ben zo ver. Ik haal een groeiend bedrag aan inkomsten uit mijn online projecten. Er komen nieuwe mogelijkheden naar mij toe. Alles komt goed. Ik sta nu op een breekpunt, mijn bedrijf heeft mij nodig.
Ik ga ervoor!
Yes.
De innerlijke duivel
En toen kwam het engeltje op de andere schouder. Ik moet nog even achterhalen of het om een engeltje of duiveltje gaat. Maar, aangezien zijn geluid mij nogal verontrust denk ik dat het om een duiveltje gaat. Daarnaast komt de stem van deze gedachten ook telkens uit dezelfde plek in mijn lichaam. In mijn geval in mijn voorhoofd linksboven.
Ja maar, hoe dan? Dan valt er een groot deel van je inkomsten weg? En je hebt nog grote aankopen voor de boeg. Hoe ga ik dat dan doen? En de huur moet nog? En, je hebt dit eerder ook gedaan. Toen, redde je het ook niet.
Toen redde ik het inderdaad niet. Toen had ik ook nog niet hetzelfde opgebouwd als nu. Toen was het allemaal nog heel fragiel. Nu is de basis al een stuk steviger. En staan er verschillende kanalen open.
Ja, precies dat bedoel ik! Het is nog hartstikke onzeker. En je hebt toch geld nodig. Anders kun je al die dingen niet doen.
En als ik maar door blijf werken, dan weet ik zeker dat ik de aandacht niet in mijzelf en mijn online biz. kan steken. Wat is er eerder, de kip of het ei. Het succes of de energie en de intentie om het succes te bereiken?
Dialoog met mijzelf
En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Een eindeloos gebakkelei dat energie vreet en je geen steek vooruit helpt. En waarin het gevoel totaal niet aan het woord komt. Gedachten over gedachten. Ver van huis. Gericht op de buitenwereld en al de omgevingsfactoren zoals maatschappelijke schijnzekerheden.
Lichaamssignalen als je geen keuze maakt (wat ook een keuze is)
De mokerslag kwam, met het in beweging brengen van mijn ademhaling. ‘s Ochtends vroeg zit ik voor de tweede dag op rij hijgend en puffend op een Kundalinie yoga youtube video op een matje met mijn handen boven mijn hoofd. Mijn spieren beginnen zwaar te wegen. Ik voel hoe die gevoelige plek tussen mijn schouderbladen ten hoogte van mijn hart weer begint op te spelen.
Deze priemende pijn komt mij bekend voor. Najaar ‘21 liep ik als een minstens net zo stijve hark rond: schouders opgetrokken, hoofd vooruit gebogen. Zo ontkwam ik aan de pijn in mijn rug. Het moet er niet uitgezien hebben, maar ik kon niet anders.
Sinds een paar werken doe ik weer dezelfde werkzaamheden, die toen ook de aanleiding vormden voor dit lichaamssignaal.
Deze keer besluit ik een bericht naar de werkgever te sturen met de boodschap niet te kunnen komen werken. In deze toestand ben ik een gevaar op de weg en kan ik mijn werk simpelweg niet goed uitvoeren. Daarnaast doe ik een aanslag op mijzelf.
Thuis blijven dus.
Pfoe. En wat komt er dan een vermoeidheid uit zeg.
Een rondje lopen met de hond is al een hele opgaaf. En het liefst tuur ik uit het raam de bewolkte dag in.
Maar, ik zit hier. Ik typ dit verhaal. Een deel hiervan is de nodige reflectie, een deel ervan is het plichtsgetrouw willen bouwen aan mijn website, zodat ik jou een mooi en inspirerend artikel kan presenteren. (Ik hoop dat het gelukt is 😉)
Keuzes maken op gevoel en de externe autoriteit
Ik hoef je waarschijnlijk niet te vertellen dat deze keuze gaat over het stoppen met werk en het voor mijzelf doorgaan, zodat ik mijn droom in werkelijkheid kan gaan brengen.
Ergens lijk ik nog te wachten op iets of iemand die tegen mij zegt:
Toe maar Wouter. Alles komt goed. Je doet precies het juiste, vertrouw er maar op.
De enige die dit zeggen kan, ben ik zelf. En boy. Ik vind het toch altijd nog het lastigst om mijzelf te overtuigen van mijn eigen innerlijke weten.
En dat, is precies waar het om gaat.
Hoe voelt het als je keuzes op gevoel maakt?
Diep van binnen weet ik hoe het voelt. In het verleden heb ik meermaals op het punt gestaan om een (schijn)zekerheid op te geven, zodat ik mijn eigen pad kon gaan lopen.
Telkens weer kwam dit met enorme gevoelens van opluchting. En het gevoel alsof er een last van honderden kilo’s van mijn rug af was gevallen.
Zo zei ik in december 2014 tegen mijn werkgever; ik stop. Ik moet mijn hart achterna. Dezelfde avond had ik al een plan. Een paar maanden later had ik een tourfiets en reed ik zuidwaarts voor een reis, waarvan ik nu nog steeds de vruchten van pluk in de vorm van onvergetelijke ervaringen, herinneringen, nieuwe mensen en de ontmoeting met mijn lieve vriendin, met wie ik een heel mooi toekomstbeeld heb, dat ik nu wil gaan verwezenlijken.
Hmmm..
Nu ik het zo zie…
Uiteindelijk komt alles goed.
Weet je wat?
Ik ga eens een lekker stukje lopen of wat met mijn handen doen. Uit mijn hoofd, in mijn lichaam. Contact met mijn ziel. Contact met mijn gevoel. En zo maak ik de juiste keuze.