De grootste les voor een mens te leren is; loslaten. Deze onthechting aan het leven begint al met onze eerste ademteug. In de moderne kraamzorg wordt de navelstreng maar wat snel doorgeknipt. Daar is het eerste grote verdriet van het vers gelande kind.
Dit verdriet is maar 1 kant van de medaille.
Aan de andere kant begint zich een heel nieuw leven in deze materie op Aarde. Hier vieren de zintuigen hoogtij en verdwijnt de verbinding met het fijnstoffelijke al snel naar de achtergrond. Al snel komt het nieuwe leven erachter dat de andere dimensies voor de reeds geïncarneerde Aardbewoners meestal niet bestaat.
Vanaf de allereerste minuut begint de lange weg naar huis.
Naar huis, waar alles vrede, liefde, dankbaarheid en overvloed is.
En daarvoor hebben we heel wat los te laten.
Dit artikel telt 2996 woorden. Ik beshrijf hierin mijn proces van loslaten, voor de reis die voor ons ligt.
Geen tijd voor het hele verhaal?
Zie hieronder mijn conclusie. Voel je vrij iets toe te voegen in een reactie.
Conclusie: Loslaten
- Het hele concept van loslaten gaat naar mijn idee om het loslaten van alle (schijn) zekerheden die we in het leven buiten onszelf zoeken. Deze zekerheden kun je projecteren in verschillende levensgebieden. Sommige daarvan zijn door de maatschappij waarin wij leven erg benadrukt.
- De projectie van zekerheid op zaken buiten ons als; huis, auto of andere materiële zaken, evenals baan, partner, kinderen en/of ouders.
- Elke uitreiking naar buiten om zekerheid te vinden is een ontkenning van de veiligheid in jezelf. In deze veiligheid is alles goed, liefde en overvloedig.
- En ben je niet meer vatbaar voor het duistere spel dat zich op Aarde wil manifesteren. Maar, stevig in je eigen kracht. Je leeft je eigen leven ten volste.
- Mijn “Ik” doet immer hard zijn best de pijn en angst van de zekerheden die ik los moet laten niet te voelen. Het vraagt om een stevig bewustzijn en hoge mate van persoonlijk leiderschap om gehoor te geven aan zichzelf herhalende gedragspatronen. En vervolgens zachtheid om mij door het proces heen te loodsen om te voelen wat er gevoeld mag worden. En, echt los te laten.
Super Zelfvoorzienend (Wouter en Sabine)
Van zelfvoorzienend in de stad naar…
Onze ruimte van liefde in? …
Het veilige leventje
Zo ook bevind ik mij opnieuw in een fase van opnieuw loslaten. Ditmaal van mijn veilige leventje in een Noord-Brabantse stad. Sinds het eerste begin, heb ik mij afgevraagd wat er nu zo mooi is aan deze stad. Er hangt hier nogal een arbeiders mentaliteit. En van de straattaal kan ik geen woord verstaan.
Om de haverklap komen de wietdampen tot me. En de inmiddels twaalfjarige zoon van Sabine weet precies waar de goede dealplekjes zijn. Dat hij op tienjarige leeftijd überhaupt al weet wat een dealer is, vind ik opmerkelijk. En zegt mij wat over de staat van deze wijk.
Nooit heb ik mij durven en willen hechten aan deze stad. Ik zou hier maar tijdelijk zijn. Sabine en ik zouden naar het buitenland emigreren.
Sinds het eerste begin van onze relatie leefde ik in de wolk dat ik maar tijdelijk in deze stad zou zijn. Dus ik weigerde te landen in het rauwe van deze Brabantse plaats.
Huisje
Uiteindelijk moest er voor mij een heftige angstgolf die de wereld in twee kampen deelde aan te pas komen, om te landen in het stadse bestaan. Wanneer je met een heel gezin in een klein huisje bent opgesloten, merk je pas wat er allemaal speelt en dwars zit.
De tirannie van de wel geplande stappen die gezet werden hadden hun uitwerking op het hele gezin. Een puber (bonus)dochter die zich al moeilijk liet vangen, ging nog heftiger in verzet. En dat de jongste toch echt niet naar school wilde, kwam nu meermaals keihard naar voren.
Als nieuwkomer in dit gezin, voelde ik mij ondergesneeuwd in de problematiek van dit gezin.
Dit raakte mij in de diepe overtuiging dat er voor mij geen plek zou zijn. Een thema dat een stevige stempel op mijn bestaan drukte. Ik zag dit gespiegeld in het moeten praten over problemen, het moeten zijn van een luisterend oor, het leuk moeten blijven doen. Door Sabine opgebeld worden, omdat zich weer een of ander drama had afgespeeld met de kids en ze in de stress schoot, etc.. En dit terwijl Sabine en ik elkaar nog moesten leren kennen.
Goede gesprekken verdwenen naar de achtergrond, of naar de momenten dat iedereen weg was of in bed lag. Aangezien ik op een gegeven moment, i.v.m. mijn werkritme vroeg op begon te staan, verdwenen deze momentjes van verbinding ook meer en meer naar de achtergrond.
In deze donkere tunnel vond ik uiteraard ook licht. De puurheid van Sabine en haar sprankelende energie wisten mij telkens weer te raken. Te midden van het stadse leven heeft zij toch een prachtige oase gecreëerd.
We leefden in een warm ingericht huisje. Dat mede dankzij de vele energieën, twee kids in verschillende levensfases en met verschillende behoeften, twee volwassenen en een stapel dieren toch vaak rommelig was.
In dit huisje vond ik een ritme. Steeds meer landde ik in het stadse bestaan.
Boompje
Maar, we bleven dromen. Het gaat ons om een tuin. Niet zomaar een tuin. De tuin. Onze Tuin. Zoals het in de boeken van Vladimir Megré ook wel wordt genoemd: Een ruimte van liefde. Lange tijd projecteerden we deze ruimte van liefde in de toekomst.
Als…
Dan zouden we een prachtige tuin creëren. Je weet wel, zo een met een moestuin, voedselbos en ruimte voor alle dieren. In complete harmonie met mens en natuur. Een samensmelting van al de verschillende energieën. Een creatie, waarin de menselijk scheppende kracht, tot in de eeuwigheid kan doorwerken. Een levengevende creatie.
Maar,
wat nu, als je de “Als” nog niet gerealiseerd hebt, dan blijft het maar bij een droom. Een droom alleen al is een super krachtige schepping van de mens. Maar, zonder actie, knap waardeloos.
Dus; we begonnen maar met onze droom van zelfvoorzienend leven in de achtertuin. Wegens de drukte van Sabine’s praktijk en mijn drukke werkschema maakte dat de aandacht voor onze volkstuin, compleet naar de achtergrond verdween.
Maar, de stappen die we daar hebben gezet hebben geleid tot een weelderige zee van zoemende insecten, gezonde appels, volle trossen met aalbessen, en nog veel meer. Op deze 280 m² zag je toch weer hoe de natuur in rap tempo de weg van de natuurlijke successie voortzet…
Als we toch eens zouden stoppen er tegen te vechten… Wat zou er dan gebeuren?
De aandacht verschoof zich naar de achtertuin. Sabine had hier al een oase gecreëerd. In de zomer waande ik mij hier, mede dankzij de grote Eiken tussen de flat achter ons en de achtertuin bijna in het bos.
In de zomer zag ik groen!
Een vierkante meter moestuin bak was de eerste stap, ook hier aan de slag te gaan. De eerste zomer plukten we welgeteld 1 courgette uit deze moestuin. En mini-pompoen. De vele slaatjes werden al snel door de slakken genoten.
Verder plantten we druiven aan, en creëerden her een der nog een perkje om groenten in te groeien. De buren vonden hun tuin te groot, en wij te klein. Een deal is snel gemaakt. De tweede zomer is deze stoeptegeltuin omgetoverd tot een moestuin van 40m². In dit stukje tuin vinden we komkommers, en groeit een cherry tomaat langs de schutting. Deze voorziet ons rijkelijk van zijn vrucht. En de courgettes geven zo veel, dat we ze al snel beginnen uit te delen. Het is meer dan we eten kunnen. Kruiden staan overal. En de gestekte kruisbes doet zijn best in een zonnig hoekje van de tuin.
Wat een weelde.
Beestje
Voor lange tijd hebben hoorden we het gekraai van een kwartelhaantje. Deze weduwnaar begon zijn leven met een paar hennetjes om zich heen. Maar, gaandeweg de tijd hebben deze allemaal het loodje gelegd.
Maya, zo heette hij, leek een goede band met Bagheera, onze poes te hebben opgebouwd. Met grote regelmaat zag ik hoe Bagheera zich heerlijk opkrulde in het gras, in de buurt van de vogelkooi, waarin we de kwartels hielden.
En Sabine is het meermaals opgevallen hoe Maya mee kraaide op het aanslaan van Pippie, de trouwe maar eigenwijze metgezel van Sabine. In zijn vele omzwervingen is deze Spaanse straathond dankzij zijn bekendheid als de hond van Sabine meermaals teruggevonden.
Helaas is Pippie niet de beste vriend van Puria. De tweede zwarte kat en dochter van ons’ Bagheer.
Net als de met liefde gekoesterde tuin hebben, moeten we ook deze gezellige beestenboel thuis achterlaten. De kwartel Maya is met zijn jonge vrienden verhuisd naar hobbyboertje. De katten krijgen een oppas. En de enige die wel mee kan op onze ontdekkingsreis is Pippie.
Baantje
De eerste twee jaar na mijn reizen terug in Nederland waren gehuld in armoede. Dromend van fijne oorden in de natuur en zwevend boven het leven, voelde ik totaal geen ambitie iets te moeten doen. Ik voelde alleen de frustratie van niet te zijn waar ik was.
Vele baantjes waarin ik mijzelf veel tekort deed, passeerden de revue. Ik voelde mij als Donald die elke week wel weer een nieuw baantje heeft. De frustratie waarmee Donald (Ik heb het hier overigens over Duck en niet zijn andere wereldberoemde naamgenoot; Trump. )op zijn buurman kan kwaken, uitte ik zo af en toe naar buiten. Maar, daar waar niemand het hoorde, was ik het die mijzelf gigantisch hard afsnauwde.
Want de angst groeide, nooit dat gewenste leven te bereiken.
Een seminar: Milionaire Mind bracht ons gelukkig in een andere richting. Het belangrijkste dat ik hier heb geleerd is mijzelf te waarderen. En de vrijheid te gunnen. Het gevolg hiervan was, dat ik uiteindelijk twee jaar lang enorm lange dagen draaide, om naast mijn werk als assistent hovenier, mijn slapende kwaliteiten als marketeer begon te ontwikkelen.
Loslaten van de (schijn)zekerheid van inkomen uit werk
Mede dankzij deze vastberadenheid heb ik uiteindelijk in het voorjaar van 2022 afscheid genomen van mijn werkgever. Ik heb enorm genoten op mijn laatste werkplek. Ik voelde mij vrij als bestuurder van een Toro, zitmaaier. En wist met zowel leidinggevende als direct collega goed samen te werken. Ik wist wat ik aan de collega’s had, en andersom.
Hoe ik dit heb gerealiseerd? Zelfvoorzienend en geld verdienen
Lang heb ik opgehikt tegen het loslaten van mijn werk. Want, naast de enorme tijdsinvestering en energie die het kostte, bracht het mij ook wat. Namelijk de zekerheid van een stabiel inkomen. Een inkomen.
En die zekerheid is behoorlijk verslavend.
Want, wat als?
…
En; Zou de directeur niet boos worden, wanneer ik hem vertel dat ik zal stoppen?
Het tegendeel was waar.
Mijn plannen werden met enthousiasme ontvangen. Elke leidinggevende die ik sprak vertelde mij, dat ik altijd terug kon komen.
Voor mij voelde dit als de beste waardering die ik kon krijgen voor de tijd die ik bij dit hoveniersbedrijf heb doorgebracht.
Het gevaar
Nu had ik dus bijna alle tijd om mij te focussen op mijn online projecten. De projecten waarmee ik vrijheid zou realiseren voor mij en ons.
En nu ben ik wel gewend om het wegvallen van iets waaruit ik een gevoel van zekerheid ontleen, is dat ik direct focus op iets anders dat mij diezelfde gevoelens moet opleveren.
Ik was dus weer vlijtig aan het werk.
Eigenlijk was er dus nog niet zo veel veranderd.
Enkel de beloning van mijn werk komt nu via verschillende bronnen, en niet meer via een vast kanaal dat ik werkgever of baas noem. En het is niet meer per definitie aan mijn tijd gebonden.
Maar, nog steeds een zekerheid buiten mijzelf.
En is er de valkuil om de focus buiten mijzelf te blijven leggen. Om daar zekerheid te vinden, terwijl we nu in een tijd leven waarin de focus naar binnen zo ontiegelijk belangrijk is.
Familie en Vrienden
Wat betreft vrienden en familie, heb ik geluk.
Het geluk zit hem erin, dat onze keuze om op avontuur te gaan door ze wordt geaccepteerd, begrepen en zelfs wordt bemoedigd.
Dat we zelfs in de voorbereidingen onze strubbelingen en successen kunnen delen, zie ik ook als echt teken van ware vriendschap.
Natuurlijk is het moeilijk om deze lieve mensen vanwege de grotere afstand minder vaak te zien en/ of spreken. En laat ik daar op verschillende momenten ook zeker een traan over vloeien, voor mij voelt de door liefde gedragen band altijd sterk. En dat gaat voorbij tijd en ruimte.
Waarom loslaten van mijn veilig leventje
OK: de grootste vijand van perfect
Je zou dus kunnen zeggen, mijn leven hier ok was. Ik had het in meer of mindere mate naar mijn zin. Mijn boterham was soms wat dikker en soms wat dunner belegd. Ik geniet een liefdevolle relatie. En we groeien in onze moestuin. Er zijn lieve huisdieren om ons heen. En uiteindelijk zakte ik zelfs in een kleine maar fijne vriendengroep en kennissenkring. Waarin ik erkenning en onvoorwaardelijke vriendschap genoot
Waarom zou je dan nog weg gaan?
Of, waarom; zou je dan toch echt je droom gaan leven?
Heel simpel:
Ik voel zo verdomd duidelijk dat er iets door mij heen geleefd wil worden.
Iets, dat de ruimte nodig heeft om te groeien.
Dat ik zelf gewoon niet helemaal leef, wanneer ik dit geen kans geef.
En ik het wel verdomd jammer zou vinden om uiteindelijk mijn stoffelijk lichaam te verlaten, zonder gehoor te hebben gegeven aan de roep van mijn verlangen.
Dus: we gaan!
Hoewel we allebei al lang naar dit besluit toe leefden, was het een heel proces om tot deze levens veranderende keuze te komen.
Meer lezen over deze keuze? Hoe vrij ben jij
De veilige haven loslaten
Hoe krachtig, kort en duidelijk de intrinsieke motivatie om te gaan ook is. Mijn hele lijf en gemoedstoestand lijken er niet altijd mee in lijn te zijn. De emoties schommelen nogal op en neer. Euforie en angstige gevoelens wisselen elkaar af.
Momenten waarin ik er alle vertrouwen in heb, wisselen de minder positief gestemde momenten af.
Het zijn vooral de minder positief gestemde momenten die een grote indruk achterlaten. En die mij in een negatieve spiraal kunnen trekken.
De “Ik” aan het roer: Rondcirkelen in verleden en toekomst
Zo is het nogal verleidelijk om te zakken in verhalen van tekort. Deze verhalen kennen vele verschijningsvormen. Een veel terugkomende is toch wel, het verhaal van het geld.
Hoe krijgen we het in vredesnaam voor elkaar, om voldoende bij elkaar te brengen voor de reis en uiteindelijk ons land?
Hierop gaan de standaard programma’s lopen:
- Geld komt niet vanzelf
- Ik ben niet goed genoeg
- Er is niet genoeg
- Er moet gewerkt worden voor mijn geld
Op deze wederkerende gedachten volgt het standaard gedrag. Hard werken. Werken tot ik erbij neerval.
En ook al, is de vorm van mijn werk en inkomen enorm veranderd, en bepaal ik zelf mijn werktijden, en -locatie. Ik merk dat ik nog in een zelfde mindset rondloop over wat ik waard ben. Dat zie ik tot noch toe terug in een groeiende, maar kleine stroom van inkomsten.
De overtuiging om dit te doorbreken, is dus heel hard te moeten werken.
Het cirkeltje maken we rond, de angstvallige gedachten met oorsprong in het verleden, geprojecteerd op de toekomst, maken dat ik in het moment telkens weer hard het werk in duik.
Dit betekend vroeg opstaan. Ook ondanks een korte nacht slaap. En hoppa, achter de p.c., want daar is het te doen.
Ik heb mijn beperkende overtuigingen met mijn gedrag te doorbreken.
Ondanks de realisatie dat dit niet werkt, is het nog een flinke stap om gehoor te geven aan ontspanning.
Langzaam brand ik af, terwijl de datum van vertrek steeds dichterbij komt.
De verleiding ontmaskerd
Ergens moet er toch iets goeds zitten in het ronddwalen in deze looping. Anders zou ik het toch niet doen?
Ja. Iets heel goeds.
Ik hoef namelijk niet dat super enge stuk in, dat ik alleen kan zien met mijn ogen dicht, voelen met mijn handen op mijn lijf en kan horen in de stilte.
Ik kan vertrekken in uiterlijkheden en daar (on)zekerheid op projecteren. En, zo kan ik dus in de buitenwereld gevoelens ervaren, welke ik van binnen niet meer ervaar.
Gevoelens als liefde, dankbaarheid en vertrouwen hang ik dus lekker op aan uiterlijkheden, zoals een verdiende commissie via mijn website. Of frustratie, omdat ik voor de zoveelste keer tegen door anderen achtergelaten rotzooi aanloop.
Heerlijk. Lekker makkelijk. Het leven overkomt mij, en verantwoording is bij niemand te zoeken.
De oplossing
Het vraagt om een stevige portie bewustzijn, om mijzelf ergens in deze looping;
- te betrappen op dit patroon;
- zacht voor mijzelf te zijn, dat ik weer in deze cyclus ben gestapt;
- een stap terug te doen en de boel te laten;
- en ten slotte; echt tijd voor mij zelf te nemen, om tot inkeer te komen.
Nu ken ik van mijzelf ook nog eens de ijverige doordouwer, die nog extra hard aan de slag wil, als een bepaalde finish- of deadline in zicht is, welke een levens veranderende transitie inluidt. Zoals in dit geval het vertrek, om het leven te vinden en creëren zoals wij; Sabine en ik dat voor ons zien.
Tranen: Energie in beweging
Zodra ik de zachtheid in kan stappen, val ik in stilte.
Vrijdag; de dag voor vertrek, waarin ik nog van alles had voorgenomen, neemt de vermoeidheid de overhand.
Na de belangrijkste verantwoordelijkheden te hebben vervuld, duik ik de badkuip in.
Het water zo heet ik verdragen kan.
Voor ik het weet wordt ik wakker met zweetparels op mijn hoofd. En heb ik mijn eerste tukje gedaan.
De rest van de dag breng ik grotendeels in bed door. Het voelt alsof ik in geen dagen geslapen heb. En ik kan niet meer doen dan voor mij uit staren. De batterij is op.
Als Sabine belt over wat ze allemaal voor leuke dingen aan het doen is, merk ik dat ik het niet droog kan houden. Tranen vullen mijn ogen. Ik laat ze gaan. En ik ontlaad.
Ik laat los.
Super Zelfvoorzienend (Wouter en Sabine)
Van zelfvoorzienend in de stad naar…
Onze ruimte van liefde in? …
Eén reactie
Wauw, zo je gevoel kunnen beschrijven. Geweldig. Knap wat jullie doen en aanpakken.
Deuren sluiten om nieuwe te openen. Voorbeeld voor velen.
Ik reis met jullie mee in gedachten
Liefs
Ria