Met stevige pas loop ik door het bos. Hierbij een pad volgend. Hierbij moet ik heel goed opletten, omdat de markering ontbreekt. Als ik het goed doe, kom ik vanzelf bij een beekje, om vervolgens bij de rivier uit te komen. De herfst is duidelijk zichtbaar. Maar, als Nederlander in Noord-Italië, niet voelbaar. Halverwege oktober zijn een traningsbroek en t-shirt nog prima kledij.
Pippie rent als een dolle om mij heen. Het werkt aanstekelijk. Waarom ren ik dit bergpad niet af? Ik begin te rennen. Terwijl ik dit doe, voel ik een nieuw enthousiasme in mij opwellen. De omgeving wordt heel anders. En ik moet uitkijken waar ik voeten en soms handen neerzet om mij door deze betoverende beboste omgeving heen te bewegen. De ongelijke grond en en rotsen, maken dat ik goed opletten moet.
Bij de waterval aangekomen gaan al de kleren uit. Hierbij ben ik een stuk trager dan Pippie. Hij hoeft zijn kleren niet uit te trekken om door het water heen te springen. Met enig ongeduld, ontdoe ik mij van broek, trui, schoenen, etc..
Om vervolgens net als de hondenman het water in te springen. Heerlijk, koud? Het dringt niet tot mij door, ik heb het nog warm van het rennen. Pippie rent als een gek om mij heen. Hij daagt mij uit. “Pak mij dan! Ik ben toch sneller”, en “leuk is het hier, hè!” Lijkt hij te zeggen. Ik ben het helemaal met hem eens. En ren achter hem aan.
Na deze frivoliteit gaan de kleren gaan weer aan, om op een zelfde tempo de weg, langs de rivier, over de rotsen en door het bos weer terug te vinden. Onderweg terug vergaap ik mij nog aan de bijna fluoriderende gele paddenstoelen die uit een bemoste boomstam groeien. Het lijkt wel een feeën paradijs.
Een afgekapte roep van Pippie, verontrust mij. Ik ga het geluid achterna en roep hem. Ik hoor de bezorgdheid in mijn stem. Niet veel later komt hij met een ogenschijnlijke lach op zijn gezicht langs een heel andere kant aan lopen.
Gelukkig.
Niets aan de hand.
We kunnen door.
Zwetend en hijgend stappen we samen weer de caravan in. Sabine ruimt net haar kaartendek van het elfenorakel op. Samen met Maria, hebben zij wat persoonlijke vrouwendingen te bespreken gehad. Ook dat lijkt nu te zijn afgerond.
Dankjewel Pippie voor deze heerlijke wandeling.
In de middag herhaalt zich dit tafereel. Deze keer gaan Sabine en ik voor een wandeling. Sabine heeft nog geen tijd gehad om naar buiten te gaan. Dus het is de hoogste tijd voor haar het herfstbos in te duiken. Zo gezegd, zo gedaan.
Uiteraard vergezeld de braafste ons wederom bij deze veel rustigere tocht door het bos. Wanneer we bijna thuis zijn, is Pippie verdwenen. Ongebruikelijk. Maar, bezorgd zijn we nog niet. Voor Sabine is het niet de eerste keer dat Pippie zijn eigen weg kiest.
Wanneer we ons onderdompelen in het gezelschap dat al druk bezig is met zoetigheid en een soort van knieperties (wafels), komt Pippie aangelopen. Het is duidelijk te zien, dat het niet zo makkelijk gaat.
Eenmaal aangekomen, laat hij maar wat graag zijn achterlijf zakken. Het lijkt erop, dat hij het zwaar heeft gehad. Er lijkt iets te mankeren aan zijn voet. Tranen springen in mijn ogen. Maar, Sabine, die deze hondenman al jaren lang kent, schrikt er niet van op. Ze heeft wel erger met hem meegemaakt.
Niet veel later ligt Pippie met ingenomen homeopathie zijn wonden te likken in zijn mand. De volgende dag; vandaag; zondag, zouden we naar “de markt” gaan. Uiteindelijk is alleen Sabine op pad gegaan. Want toen ik Pippie uit zijn mand riep en ik in zijn ogen zag, wist ik dat we het deze viervoeter niet aankonden doen een uur in de auto te zitten. En dat hij rust nodig had. Want, dat hij wel wilde gehoorzamen was heel goed zichtbaar in zijn ogen en een verwoede poging om op te staan. Maar, zijn lijf wilde gewoon niet mee.
Het is goed Pippie. Rust maar uit.
De beet in je been van het onvoorkomelijke gevecht van laatst is nog niet eens geheeld.
Wat ben je toch een held.
De liefste (en soms o-zo eigenwijze) metgezel op onze queeste.
Dankjewel Pippie.
Ik hoop dat je snel weer lekker met ons op avontuur kunt.
En terwijl jij daar zo je wonden likt. Heb ik ook de tijd, om eens even helemaal niets te doen. En dat is nog een hele kunst. Want, ik moest toch weer de laptop uit de kast halen, om dit verhaal te schrijven.
Anyway, nogmaals dank. Het is heerlijk om hier samen met je in de caravan te hangen.
Alle liefs en beterschap, lieve hondenman.
Super Zelfvoorzienend (Wouter en Sabine)
Van zelfvoorzienend in de stad naar…
Onze ruimte van liefde in? …
Eén reactie
Beterschap Pippie!