Off grid wonen in Italië: Kan dat? Het land is groot. Het platteland, of eigenlijk het hoge land loopt leeg. Net als elders in Europa zijn het de landelijk gelegen gehuchtjes die onderhevig zijn aan leegloop. Voor bergdorpen en huisgenootschappen op steile en beboste berghellingen geldt dit ook.
Daar moet dan vast wel een woning te vinden zijn, waarin wij ons droom van zelfvoorzienend leven in de praktijk kunnen brengen. Dankzij de boekenserie; de Rinkelende Dennen van Vladimir Megre ( Dit is het eerste boek van de serie ) hebben Sabine en ik proberen de droom te vatten in het begrip: Familiedomein ofwel Ruimte van Liefde.
Verlangen naar nieuwe vriendschappen
Na de eerste maanden van intensief samenleven in een kleine ruimte met enorme achtertuin (onze caravan waarin we telkens ergens anders wakker werden) was er toch een bepaald gemis ontstaan. WE verlangeden toch wel naar contact, verbinding en verdieping met nieuwe mensen en omgeving toch aan het groeien.
Korte Work Away ervaring in de buurt van Asti
Hierin waren we misschien iets geforceerd gestapt in een avontuur van participeren op een familieproject in de buurt van Asti. Al heel snel merkten we dat dit niet voor ons de plek was. Het was voornamelijk voor Sabine moeilijk hier haar creativiteit te leven, want elke uiting hiervan stuitte op een muur van afwijzing.
Terwijl ik hier op mijn gemak het houthok inrichtte, bouwde hier Sabine’s frustaties op toen ze te horen kreeg dat ze de prei in te grote stukjes had gesneden.
Ondanks dat we te gast waren bij vriendelijke mensen, was hier duidelijk een enorme mismatch. En was beter voor ons om door te gaan.
Nieuwe vriendschappen in Italië
Een vriendschap die net zo “oud” of “jong” is als onze relatie wist ons te wijzen op een tof project. Dit met oude Mercedes brandweerbus reizende gezin waren in 2018 namelijk mijn buren op Living Village festival.
Hier waren zij getuige van de eerste ontmoeting van Sabine en mij. De vrouw van dit gezin zag gelijk al dat we samen waren gekomen om te blijven. Nu in 2022 lijkt het alsof ze het aan het juiste eind heeft.
Anyway, reizende door Italië hebben zij al de nodige connecties opgedaan. En laat nou net 1 van deze connecties, “hier” in Corio een startende woongemeenschap instappen.
Zo dompelen wij ons onder in de vanzelfsprekendheid van communityleven, bewustzijn, spiritualiteit en zelfvoorzienendheid.
Nieuwe vriendschappen ontstaan als vanzelf. En we voelen ons hier heerlijk thuis. Het enige onaangename aan het “straatbeeld” hier zijn de hoogspanningskabels. In mijn ogen deel van het verhaal in deze technocratische wereld.
Maar, wanneer we hier voorbij kijken (En dat kunnen we) Dan zien we een looiend landschap dat zowel Noordelijk als Westelijk uitkijkt op de hoger gelegen bergketens van de Alpen.
On top of the hill van Case Bulot staat ons kleine huisje inmiddels als totaal geadopteerd in het community leven van de bewoners van deze plek. Pippie, hiermee tot ware knuffelattractie van de jonge kids (2jaar) geworden.
Onder leiding van Fulvio, 1 van de initiatiefnemers van deze plek wandelen we bergaf naar de rivier en weer terug. Onderweg zien we de overvloed uit de natuur. Tientallen fruitbomen hebben inmiddels hun rijkelijke oogst laten vallen. Deze ligt voor het oprapen in de vorm van een diversiteit aan appels, peren, kastanjes, walnoten en kiwi’s. Ja, ook de sporadische Kaki is al klaar om gegeten te worden.
Terwijl Sabine de samen geschilde appeltjes en peertjes tot heerlijke jam maakt op een oude stufa (houtvuur gestookte kookkachel) help ik de mannen met het uitbreken van een muur, waardoor de gemeenschappelijke ruimte wordt vergroot.
En ook onze kookkunsten worden met open armen ontvangen.
In het kort:
We zitten hier dus wel op onze plek.
En dan: Huis zoeken in Italië
Sabine en ik hebben in de eerste week meermaals tegen elkaar uitgesproken, “het” hier wel te zien zitten.
Dus: op 1 van de vele ontspannen momenten op deze revitaliserende plek zit ik in de deur van de caravan en scroll ik door het aanbod; immobiliare op subito.it. En vond ik een ogenschijnlijke prachtplek in de buurt.
Op nog geen 12 kilometer, maar 29 minuten rijden van Case Bulot vandaan. Staat toch wel een heel mooie plek te koop. Het verhaal van 1ha, bosland en 200 m² vlakke tuin rond het huis warmde toch wel onze harten. En dan ligt het ook nog eens aan een onverharde weg.
Ja, dat moet wel een rustige paradijsje zijn.
Toch?
Zoeken om te vinden
Uit het kaartje dat op de website te vinden was, kon ik aardig opmaken waar het huis te vinden was. Dus, op een regenachtige middag was het toch eindelijk zo ver om het terrein van deze warme community te verlaten en bergop te rijden.
Een bergweggetje voerde ons naar boven. Om in eerste instantie op een compleet andere plek uit te komen. Waar ik eerst nog door een berg vermoeidheid (weerstand) heen moest, was Sabine gelijk in de ontdekkingsmodus.
Snel kwamen we er toch achter, op de verkeerde kant van de berg te zijn aangekomen. Opnieuw navigeren we verder. Deze keer weten we de locatie te vinden.
Maar, ook hier komen we tot de conclusie op een andere plek te zijn aangekomen dan we zochten. Tot deze ontdekking komen we na alle huisjes in de omgeving te hebben geïnspecteerd en vergeleken met de plaatjes van de website.
Parli Italiano?
Uiteindelijk is het bestuurder van een kleine 4×4 die ons met 3 woorden weet uit te leggen waar deze Case Grosso te vinden is. In het laatste licht van deze bewolkte en regenachtige dag weten we uiteindelijk ons beloofde land te vinden.
Sabine heeft inmiddels de voeten helemaal nat, omdat haar canvas schoentjes niet zo waterdicht bleken. En mijn leren stappers waren niet bedoeld voor zulke bergwandelingen dus ik bekoop deze tocht met een flinke blaar op mijn kleine teen. Auw.
Maar, we zijn er!
Ontvlammend enthousiasme
Hmm. Het is geen vrijstaand huis. Maar, beide huizen van deze Case lijken niet vast bewoond. We zien een kaki in de voortuin, verschillende door bramen overwoekerde terrassen en een boomgaard.
Wauw! We kunnen hier direct beginnen als we willen. En het huis is in nog een heel goede staat. Het is gemeubileerd. We zouden zo kunnen intrekken. Dit zou een prachtige groepsruimte kunnen zijn.
Hier kunnen we gaan tuinieren.
We hebben een rivier in de buurt.
We hebben stromend water.
We vliegen op in ideeën en we zien het wel voor ons.
Maar, waar hoe zit het met die hectare grond?
Het donker is gevallen. En we lopen rond met het licht van de telefoon om eens goed rond te kijken op deze plek. Het is maar tijd om te gaan.
Uit eten
Terug beneden zien we de man die ons eerder de weg heeft gewezen. We stoppen de auto om in dit gehucht te parkeren en te zeggen dat we de Case hebben gevonden. Omdat we verder niet met hem kletsen kunnen, roept hij naar binnen om Marco naar buiten te halen. Hij spreekt Engels.
Samen met Vlaamse Jerome komt hij naar buiten. Voordat we het weten zitten we bij deze gastvrije Italiaan met zijn moeder en Turkse vrouw aan tafel. Hij wil graag helpen mensen die deze leeglopende streek in willen trekken.
Sabine doet een poging haar droombeeld over te brengen. Ik observeer en luister naar Sabine’s verhaal. En de voor- en tegenwerpingen die ze krijgt vanuit het luisterend publiek. Italiaans, Engels en Nederlands vliegen door elkaar in deze met houtvuur verwarmde huiskamer.
Super Zelfvoorzienend (Wouter en Sabine)
Van zelfvoorzienend in de stad naar…
Onze ruimte van liefde in? …
Reality check
Wat jullie willen, is hier niet te vinden. Een grote lap grond vind je niet in de bergen. Al helemaal niet voor dat geld. Misschien moet jij je wensen bijstellen.
Dat is zo’n beetje de conclusie die we van deze behulpzame mensen moeten aannemen.
We komen nog net op tijd thuis om vol enthousiasme ons verhaal te delen met onze huisgenoten van Case Bulot. Zij nemen eens de tekst goed door van de advertentie. Op 1 essentieel stuk, de grootte van de grond, zouden we toch behoorlijk moeten inleveren. Want, de 1 ha bosgrond ligt niet aaneengesloten aan het terrein van het huis. En het is (om het op zijn Nederlands te zeggen) een twee onder 1 kap woning.
Wij willen toch vrij wonen?
Herbezinnen
Zondag.
Regen.
We vermaken ons prima op de +/- 5 m² van onze caravan. Sabine is in de weer met naald en draad, waarmee ze stofjes tot zakjes en tasjes maakt.
Ik doe mijn werk. Om vervolgens opgekruld op bed tussen de lapjes, draden, scharen en naalden een slaapje te doen.
Pippie ligt als dood in een diepe slaap. Enkel zijn oren vertonen nog wat tekenen van leven. Het wespen happen houdt hij vandaag voor gezien.
De wereld is momenteel niet veel groter dan de grenzen van de caravan.
Wat doen we ermee schat?
Het enthousiasme is aangewakkerd. Maar, zou het niet door ons diepe verlangen aangewakkerd kunnen zijn, dat we in deze mooie-maar net-niet-aan-onze-wensen-voldoenende-plek ons beloofde land en familiedomein willen zien?
Hoeveel leef je buiten met zo’n gigantisch huis? En hoeveel energie gaat er in het onderhoud van deze giga-stapel stenen?
Ja, we kunnen hier prachtige retraites houden.
Ja, we hebben gelijk de ruimte om van alles aan off grid en zelfvoorzienende activiteiten te ontwikkelen en ontplooien
Ja, we kunnen hier mensen huisvesten. En samen community bouwen.
Maar…
Waar is onze tuin?
PS… De afbeelding bovenaan in het artikel is een sfeerplaatje. En niet het huis van het verhaal 😊
Super Zelfvoorzienend (Wouter en Sabine)
Van zelfvoorzienend in de stad naar…
Onze ruimte van liefde in? …