Zelfvoorzienend leven creëren in het buitenland

Daar zijn we dan: Italië. De laatste keer dat we hier waren. Om te kijken of het een goed idee was een zelfvoorzienend leven te creëren in het buitenland, leek het alsof de deuren zich hier voor ons hadden gesloten. Uiteraard gold dit niet voor het gehele land, maar voor de regio waarin Sabine zich jarenlang had ingezet om een zelfvoorzienend leven op te bouwen in de buurt van Ivrea.

Maar, de gesloten deuren van deze streek, maken niet dat Sabine haar hart sluit voor dit land. Het zit diep. Zoals mijn liefde voor de Katharenstreek in Frankrijk. Daarin hebben Sabine en ik dus nog een reis naar elkaar toe te maken, in het vinden van ons familiedomein.

En dit gaat gepaard met tranen van verdriet, een verloren liefde en ongeduld. Inmiddels liggen l’Aude en Arriège kilometers achter ons. En terugkijkend naar de foto’s van de afgelopen maand, kun je maar 1 ding stellen:

We hebben al heel wat meegemaakt!

Zo binnen zo buiten: We maken de weg vrij

Nog onbewust van de uitdagingen die onze queeste in het vooruitzicht heeft. Hebben we het als eerste te doen met onszelf. We hebben een droom, wens en visie op het leven, die voor menigeen als vreemd, onhaalbaar en misschien wel egoïstisch bestempeld wordt.

Het is verleidelijk om deze beperkende gedachten en overtuigingen aan te nemen. En weer terug deze kleine matrix in te stappen.

Maar, met Sabine in de buurt, weet je gewoon dat alles aan het licht komt. Dus: af en toe uiten we de frustraties op elkaar. Om vervolgens in tranen uit te barsten, en oude overtuigingen te transformeren.

Resultaat: Een dieper gewortelde lach op onze gezichten en uiteraard een dieper gevoel van liefde voor onszelf en elkaar.

En zo wordt ons kleine huisje met de grootst mogelijke achtertuin toch een steeds veiliger, warmer en intiemer thuis voor ons drieën. Ja, drie. Want, Pippie’s mand ligt prominent midden in de woonkamer/ keuken/ kleedruimte van ongeveer 1 m². Dus bij elke stap is het uitkijken dat je geen poot staart of natte neus onder je voet krijgt.

Verbinden met de Spirits

Sinds het lezen van Tanis Helliwell: Een Zomer met het kleine volkje zijn we ons extra bewust van de aanwezige elementwezens.

Om de verbinding met deze wijsheid uit dimensie te versterken, zetten we tegenwoordig een maaltje voor onze vrienden klaar. Naast een bordje zetten we tegenwoordig zelfs een stoeltje voor onze gasten bij, om ze uit nodigen aan tafel.

Je mag er van vinden wat je wilt, maar deze uitreikingen lijken zeker niet onopgemerkt. Op onze eerste kampeerplek in de buurt van Perinaldo ervaar ik bijvoorbeeld voor het eerst sinds ongekende tijd, diepe stilte. Ik kan mij niet heugen, wanneer ik voor het laatst in zo’n ontspanning ben gevallen als hier.

En dat, terwijl we hier simpelweg aan een klein weggetje stonden, waar alleen de bewoners langskwamen. Bij ons vertrek zegt de schapenhoedster uit de buurt, die we tot noch toe alleen langs hebben zien rijden, uit te kijken naar ons volgende bezoek.

In ieder geval: In de rust van dit plekje koesterde ik mij in de stille bescherming van het bergbos, waar ‘s nachts het enkele geluid de roep van de uil was.

Meer nog merken we de toenadering van onze vrienden tijdens een spelletje Regenwormen (dobbelspel). Hierbij was het de intentie samen gelijk uit te komen. Zonder dat ik mij daar tijdens het verdere spelverloop heel actief mee bezig heb gehouden, kwamen Sabine en ik exact gelijk uit de bus.

Maar, ook ‘s nachts gaat deze toenadering door. Wanneer we ons fysieke lijf te ruste leggen, en onze ziel vrij spel heeft ongebonden aan fysieke grenzen, en we dus slapen. Gaat Sabine in 1 van haar dromen op pad met een gids uit de wereld van deze elementwezens. In de verschijning van een wat oudere man met een pak herkend ze een Gnoom. Daarnaast krijgt ze uitgebeeld hoe ze in vroeger tijden de Romeinse bruggen aanlegde, en hoe er in korte tijd enorm veel natuurwijsheid verloren is gegaan.

Nieuwe weg vinden

Terugdenkende aan mijn eerdere reisavonturen komt WorkAway in mijn gedachten voorbij. Meermaals heeft dit mij uitkomst geboden om meer de verbinding aan te gaan met een project en de directe omgeving.

En zo, waar twee rivieren samenkomen en als 1 doorstromen, vinden ook Sabine en ik een nieuwe weg. En hiervoor duiken we diep in de laptop. Om hier een account aan te maken op Workaway. En projecten op te zoeken in de regio die wij willen ontdekken.

WorkAway is een online platform, waar je een veelzijdigheid aan mensen kunt vinden die hulp nodig hebben. In ruil voor een paar uur werk per dag kun je hier verblijven.

Wandelen met onze gids

In de middag, wanneer we onze intenties de digitale lucht in hebben geslingerd, gaan we op pad. Dit kleine bergstadje heeft ongetwijfeld iets moois te bieden. Ook al staan we hier bij iets dat lijkt op paar vervallen werkplaatsen.

We besluiten het paadje te volgen dat Sabine’s gids haar vannacht heeft laten zien. Hoewel het paadje eindigt bij privé terrein, vervolgt onze route zich, het dorpje door. Om uiteindelijk een woeste, maar bijna droogstaande rivierbedding te volgen.

Terwijl het dorp met fanfare en luid slaande bellen een feest ter ere van een Madonna viert. Ervaren Sabine en ik de overweldigende natuurkracht in deze in zonovergoten rivierbedding. Waarvan we opgeladen weer terugkeren, om in dit kleine gehuchtje een gesprekje aan te kunnen knopen met een Italiaanse DJ die jarenlang in Nederland heeft gewoond. Wij vinden deze getattoeeerde nachtbraker overigens als pizzabakker.

To be Continued